மாரியம்மன் கோவிலில் தீச்சட்டி எடுங்க!

சென்னை வந்து இரண்டு வருடங்கள் முழுமையாகி விட்டது. மும்பையில் இருந்து 2005 செப்டம்பர் கடைசி வாரத்தில் வந்திறங்கினேன். மும்பையிலேயே பழக்கமாகி விட்ட நண்பன் ஒருவன் இருந்ததால் அவனுடன் ஜாகையை வைத்துக்கொண்டாகி விட்டது. சென்னை வந்து நிறைய நண்பர்களையும் பெற்று வாழ்க்கை ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.

அறை நண்பனுக்கு பெண் பார்த்து முடிவு செய்திருக்கிறார்கள். அனேகமாக இன்னும் நாள் குறிக்கப்படாத அவனுடைய திருமணம் வரும் 2008 மே மாதம் இருக்கலாம். எனக்கும் அவனுக்கும் சரியான புரிதல் இருந்ததால்.. வேறு எவரையும் பாட்னராக சேர்த்துக்கொள்ளாமல்.. நாங்கள் இருவருமே வீட்டு வாடகையை பகிர்ந்து கொண்டோம்.

இனி நான் தனி இடம் பார்க்க வேண்டும். என் சிடுசிடு குணத்தை பொருத்துக் கொள்ளக் கூடிய நண்பர்கள் கிடைப்பது கடினம் என்பதால்.. தனித்து வீடு பார்க்க வேண்டும். அல்லது இருவர் தங்கும் அறையை முழுவதுமாக நானே எடுத்துக்கொண்டு மேன்சன் வாழ்க்கைக்கு தயாராக வேண்டும்.

என்னுடன் படித்த எத்தனையோ தோழன்களுக்கும், தோழிகளுக்கும் மணம் முடிந்திருக்கிறது. ஏன் நான் காதலித்த பெண்களுக்கும் கூட மணம் முடிந்து போய் இருக்கிறது. அப்பொதெல்லாம் ஏற்படாத இனம்பிரிக்க முடியாத ஒரு சோகம் இப்போது மனதில் எழுகிறது.

மோட்டுவளையை வெறித்தபடி தனித்து இருக்க வேண்டியதிருக்கும். பேச்சுத்துணைக்கு ஆள் இல்லாமல் நானே கேள்வி கேட்டு பதில் சொல்லிக்கொள்ள வேண்டியதிருக்கும். (தி.மு.க தலைவர் கருணாநிதி மாதிரி) உடம்பு முடியாமல் படுக்கையில் கிடந்த பல சமயங்களில் உணவு வாங்கி வந்து, எழுப்பி சாப்பிடு.. என்று சொல்லியது போல இனிச் சொல்ல ஆள் இருக்காது. என்னை போல எத்தனையே மனிதர்கள் மேன்சனிலும், ஹாஸ்டல்களிலும் ஆண்களும் பெண்களுமாக இருக்கக்கூடும். தொடக்கத்தில் எல்லாமே கொஞ்சம் கடினமானவையாகத்தான் தெரியும். பழகிக்கொள்ளலாம் என்று வையுங்கள்.

எனக்கும் அவனுக்கும் இருக்கும் பொதுவான சில நணபர்கள் தொலைபேசியில் இந்த மகிழ்ச்சியை பரிமாறிக்கொண்டோம். அப்போது ஒருவன் சொன்னான்.., “அண்ணே.. அடுத்த கல்யாணம் உங்களோடதா இருக்கட்டும்” என்று. சிரித்துக்கொண்டே வழக்கமான சமாளிப்பாக நான் சொன்னேன்.. “செஞ்சுட்டா போச்சு.. உன்னை மாதிரியான தம்பிகளுக்கு முதலில் கல்யாணம் பண்ணி வச்சுட்டா நல்லது தானே..” “யோவ்.. இப்படியே எல்லா பயலுகளையும் அனுப்பிகிட்டே இருந்தா எப்படியா?” என்று கோபப்பட்டவனிடம் நான் சொன்னேன். “படிக்கிற காலத்திலேயே உடன் படித்த நண்பர்களிடம் சொல்லுவேன்.. என்னோட கல்யாணத்துக்கு நீங்க எல்லாம் பிள்ளைகளோட வந்து ஆசிர்வாதம் பண்ணுங்கன்னு.. அதேயே தான் இப்பவும் சொல்லுறேன்.” (நண்பர்கள் சிலர் என்னை சம்சாரியாக்கியே தீர்வது தான் தங்கள் வாழ்நாள் லட்சியம் என்ற ரேஞ்சில் பெண் பார்க்கத்தொடங்கி விட்டது தனிக்கதை)

எனது பதிலில் எரிச்சலைடந்திருப்பான் போல.. சில நிமிடங்கள் மவுனமாக இருந்தது எதிர் முனை. “தம்பி.. என்னோட அப்பா கல்யாணம் செஞ்சுகிட்ட போது அவருக்கு வயசு நாற்பது.” என்று நான் திரும்பவும் அவனை சமாளிக்க முயன்றேன். “அது அந்த காலம்னே.. அந்த கால ஆளுங்களுக்கு உடம்பில் தெம்பு இருந்தது.. இப்ப அப்படியா..” அவன் குரலில் நிசமான அக்கரை தெரிந்தது. அடுத்ததாக அவன் சொன்னது சிரிப்பை வரவழைத்தது..” பேசாம.. பன்னாரிமாரியம்மன் கோவில.. தீச்சட்டி எடுங்க சீக்கரம் கல்யாணம் நடக்கும்.” 🙂

கிட்டதட்ட பத்து வருடங்களுக்கு மேலாக குடும்பத்தினருடன் இருந்து விலகி இருந்தவன்/ விலக்கி வைக்கப்பட்டவன். கடந்த சில வருடங்களாக தொலைபேசி உரையாடல்களோடும், அவ்வப்போது போய் அம்மாவை சந்தித்து வருவதோடும் நிற்கிறது. ஒரே வீட்டுக்குள் இருந்தாலும் தனித்தீவாகவே உணர்ந்து வாழ்ந்த காலகட்டங்களும் உண்டு.

நண்பர்கள் வட்டம் மட்டுமே என் சுக, துக்கங்களை உணர்ந்திருக்கிறது. அதே நட்புகள் தான் எனக்குள் இதே விசயங்களையும் விதைத்துச் சென்றிருக்கிறது. முறையான பராமரிப்பு இல்லாமல் வளரும் காட்டு செடி போல வளர்ந்துவிட்டேன்.

இச்சமூகம் சொல்லும் வழமையான வாழ்க்கை முறையில் இருந்து கொஞ்சம் வேறுபட்டுப் போய் இருக்கிறது என் தனி வாழ்க்கைமுறை. இது வரை நான் சந்தித்த அவமானங்களும், துக்கங்களும் என்னால் மட்டுமே விளைந்தவையாக நான் இன்றும் நினைத்து வருவதால் தான் மனதில் வன்மம் இல்லாம் வாழமுடிந்திருக்கிறது. அதுசரி.. இப்ப என்னத்துக்கு இந்த சொந்த கதை எல்லாம் என்று கேள்வி கேட்கத்தோன்றும்.

என்னை கல்யாணம் செய்துகொள்ளச்சொன்ன அந்த தம்பி, “நாங்க எல்லோரும் உங்களை விட்டு வெகுதூரம் போகுற மாதிரி இருக்கு. சீக்கரம் நீங்களும் கல்யாணம் காட்சின்னு செஞ்சுகிட்டா.. அப்பாடா உங்களுக்கும் பொறுப்பு வந்துடுச்சுன்னு எங்களுக்கும் ஒரு நிம்மதி வரும்” என்று சொன்ன வார்த்தை என்னை கொஞ்சம் யோசனை செய்ய வைத்திருக்கிறது.

ஒரு உண்மையைச்சொல்ல வேண்டுமானால்.. இது மாதிரியான நிசமான அன்புக்காக வேணும் தனித்து வாழ்ந்தே மடியலாம் என்ற எண்ணம் தோன்றுவதை தடுக்க முடியவில்லை.

இப்படியே இன்னும் கொஞ்ச காலம் இருக்க இருந்து விட்டு போகிறேனே.. எனக்காக திருமணம் குறித்த எண்ணம் தோன்றும் வரை! ப்ளீஸ்!!

—-

முன்பு ஒரு முறை இதே விசயத்தை சொல்லும் நண்பரின் கட்டுரை ஒன்றை மறுபிரசூரம் செய்திருந்ததை நினைவு படுத்துகிறேன். அதுல வந்து பின்னூட்டம் சொன்ன மாதிரியே.. இங்கேயும் வந்திருப்பதால்.. இதனை பின் இணைப்பாக சேர்த்திருக்கிறேன்.